każdy ma na to swój własny sposób.

po raz wtóry dochodzę do wniosku, że trzeba mieć czasem wyjebane. to proste. ambicję zostaw dla samosatysfakcji, by móc z niej czerpać przyjemność. by się nie zużyła na bezsensowne myślenie, gadanie i bezpodstawny żal. słowa są ważone podwójnie. pierwszy raz przy ich emisji a drugi raz przy ich odbiorze, przy czym podmiot oczywiście jest różny. czasem po drodze tracą na wadze, a niekiedy zyskują.

postępowanie w tym wypadku obejmuje znalezienie drugiego, odrębnego wniosku z samego incydentu oraz wykorzystanie go w sposób adekwatny.

nie ma spania.

rezerwy energii czas uruchomić, bo oto egzaminy nadchodzą. no właśnie nadchodzą ale nie wiadomo jak wyglądają. na naszej uczelni możesz poczuć się jak szeregowiec stojący w pierwszym rzędzie, kiedy rozkazy wydają władze bezpiecznie ustytuowane poza zasięgiem rażenia przeciwnika. pan szeregowiec nie słyszy ani rozkazów, ani nie widzi przeciwnika i czeka na najgorsze w przedłużającej się niewiedzy. szok w polu. to oczywiście tylko niedoskonałe porównanie, ale w tej jednej kwestii uczucia osamotnienia, niewiedzy i strachu całkiem dobrze rysuje całą sprawę.

bo nie wiemy jak będzie wyglądał egzamin po pierwsze, a po drugie mamy nikłe pojęcie o treści podręcznika. wszystko głównie przez zapchanie czasu wejściówkami z prezentacji, których nie rozumiem i z których nienawidzę się uczyć. i krew mnie zalewa gdy myślę sobie że w tym czasie mógłbym 3 razy jak nie więcej przeczytać całego maślińskiego. :( no kurwa..

sesja idzie!